Pieter Maritzgroep - Operatie Leef
Ga direct naar => [ Doolaard ] => [ Brief ]
'Operatie leef' zou vrijdag 11 juni om 24.00 uur van start gaan en tot de volgende morgen 05.30 uur duren
De Rijnbrug bij daglicht
Jezelf in het diepe gooien vergt veel moed
Uit de Doolaard
Wouter: De sprong in het duister.
Samen genieten van een 'laatste' kop koffie, zittend op een betonnen pilaar met een doorsnede van 3 x 10 meter en een hoogte van ± 12 meter (!), uitkijkend over de Rijn, de rust, het donker en de sterren in de lucht, het lijkt wel of we op vakantie zijn. Dan wordt de onvermijdelijke vraag gesteld; "Wie springt er zo meteen als eerste?" Het wordt plotseling erg stil om me heen, niemand lijkt deze vraag te willen beantwoorden. Niemand heeft dit immers al eens gedaan, er is dus ook niets getest of zo. Is het touw sterk genoeg en niet te lang? Raak je het water als je springt?
Hoe hard val je eigenlijk naar beneden?
Daar zit ik dan, midden in de nacht op de rand van een stalen balk, zo'n 20 meter boven de grond. Boven mij hoor ik de auto's razen over de brug, schuin onder mij wordt ik aangemoedigd door de ander deelnemers die niet als eerste hoeven. Als ik om me heen kijk zie ik slechts de stalen balken waaruit de brug is opgebouwd. De stalen beplating ontneemt me het zicht naar opzij, ik voel me als een paard met oogkleppen op. Al 10 minuten zit ik daar nu en staar ik naar het andere eind van het slap hangende touw, dat horizontaal bij me vandaan loopt naar een andere stalen balk, 14 meter verderop. Je hebt dus eigenlijk niets in handen, niets om je aan vast te houden. Je kunt niet aan het touw gaan hangen en dan naar beneden springen. Dit vormt een groot probleem voor mij. Ik voel m'n hart duidelijk bonzen, een druppel zweet kruipt langzaam naar beneden.
Je lichaam heeft immers een soort ingebouwd veiligheidssysteem dat je waarschuwt voor dreigend ge-vaar. Deze signalen moet ik nu bewust negeren, en dat valt niet mee. De sprong zelf was helemaal te gek, die zal ik niet gauw vergeten. "Gaan zitten en gelijk springen", hoor ik mezelf nog zeggen. Na 10 minuten aarzelen spring ik dan uiteindelijk en donder ik echt meters naar beneden zonder dat iets me lijkt tegen te houden. Dan voel ik plots duidelijk het tuigje dat ik aan heb om m'n benen en m'n middel. Ik zweef door de lucht over het water, boven me zie ik de brug in de rondte draaien en valt het me op hoeveel sterren er aan de hemel staan. "Ik heb het gedaan", gaat er door m'n hoofd, YES!
Nadat ik met een tweede touw weer omhoog gehesen ben door de andere deelnemers moet ik eerst even op adem komen. Iedereen wil gelijk weten hoe het was en is erg enthousiast. Voor even voel ik me een held. Als tweede springt Corine naar beneden, alsof het allemaal niets voorstelt. Ze had er duidelijk zin in, enigszins gespannen. Na de sprong van Marijn zit ik wederom op de stalen balk naar beneden te kijken. Naast mij zit Alieke, gezekerd aan het touw. Ik voel de strijd die ze nu met zichzelf voert en weet inmiddels wat er door haar heen moet gaan. Ik zie de drempel groeien naarmate ze langer op de balk blijft zitten. Even denk ik dat ze klaar is om te springen en moedig ik haar voor-zichtig nog wat aan. Ze gaat echter weer zitten, de spanning is van haar gezicht te lezen. Ik bewonder haar om de strijd die ze nu voert. Dat ze hier nu naast me zit, om half vier 's nachts, in het binnenste van een stalen brugskelet, hoog boven de grond. Dan zegt ze niet te springen en weet ik dat verder aanmoedigen geen zin meer heeft. Hierna springen Gerard, Marcel en Robin vlot de diepte in. Jac kijkt gespannen toe vanaf de betonnen pilaar waar de soep inmiddels haar kookpunt heeft bereikt. Ik weet dat Jac last heeft van hoogtevrees en niet springen zal. Zelf spring ik nog voor een tweede keer naar beneden, weer na 10 minuten twijfelen. En geloof me maar, de tweede sprong was net zo erg als de eerste.
Opmerking: Doe dit soort dingen niet op eigen houtje, het kan levensgevaarlijk zijn!
Jac: Afgelopen vrijdagnacht 11 juni was het zover. De spanning was te snijden, duisternis en hoogte maakten het allemaal nog veel spannender. Zelfs als je, zoals ik niet heb gesprongen en je keek vanaf een peiler naar de mensen die wel sprongen vloog de adrenaline door mijn lijf. Die spanning en sensatie is iets dat je moet voelen om te geloven, daar waren we naar opzoek in de opzet van de hele operatie.
Corine: Dan ga ik. Ik hijs me in het tuigje, doe m'n jas uit en ga op de rand staan. Het is wel hoog, erg hoog. Ik voel m'n hart in m'n keel kloppen. Daar sta ik dan. Hoe lang zal ik gaan twijfelen, ik wil springen, maar....... Nee, niet denken, alleen springen en met die gedachten val ik meters naar beneden voordat ik slinger aan het touw. Ik voel het in m'n buik, Dit is echt het einde. Dit is geweldig. Met m'n handen los slinger ik een stukje boven het water, het uitzicht is geweldig, de wind voel ik in m'n gezicht....... Ik wil nog een keer!
Marijn (?) Je loopt naar het punt toe, trekt je hesje aan, haakt je vast aan het touw, gaat op de rand zitten, kijkt naar beneden en denkt: "Ja, bekijk jij het!!" Maar als je even blijft zitten dan raak je eraan gewend en dan komt het moment dat je moet gaan springen. Zit alles goed vast?? Ja ?? Dan ga ik...... toch nog maar niet. Zit alles ech....., Ach kan mij het ook verro.......... AAAAAHHHHHHHHH !!! En daar val je 17 meter naar beneden. Oh wat een geweldig gevoel zeg, niet te geloven. Het was echt geweldig. "IK LEEF!!!!!!!!!!!!!!!!!"
Geacht kaderlid,
Koppijn, knikkende knieën, hoogtevrees, pijn in je buik, zweet in je handen. Herken je dit? Een situatie waarbij je eigen angst je grootste vijand wordt. Een activiteit waarbij de adrenaline door je aderen raast en je moeite hebt op je benen te blijven staan. Minuten lang hebben ze je al moed ingepraat, onder je een diep zwart gat. Je lichaam schreeuw uit alle macht: "NEE, NIET DOEN, GA TERUG!" Maar je weet dat het kan, je hebt alles zelf gecontroleerd.
Je springt en je weet weer dat je leeft.
Ben je avontuurlijk ingesteld en wil je, samen met anderen, je grenzen verkennen, jezelf meer ruimte geven? Weet je ook te vertrouwen op een ander, wanneer je er zelf niet meer uitkomt. Blijf je helder denken wanneer je lichaam je in de steek laat. Heb je een eigen mening en durf je ook 'nee' te zeggen. Dan is deze brief er helemaal speciaal voor jou!
Geheimhouding:
Niets uit deze brief mag openbaar gemaakt worden, hij is bestemd alleen voor jou. Je bent geselecteerd als mogelijke kandidaat voor een grensverleggende operatie. Jij alleen beslist of je deze uitdaging aan wilt gaan, alleen voor jezelf, niet voor een ander en een ander niet voor jou! Dit is erg belangrijk, je mag er met niemand over praten.
LEEF:
Als lid van een select en gemotiveerd groepje mensen, gezekerd aan een touw, van de brug bij Rhenen springen. Een vrije val van ........ meters naar beneden, overgaand in een slingerbeweging. Operatie LEEF zal binnen nu en zes weken , op een door het organiserend comité te bepalen datum, 's nachts plaatsvinden. Deelnemers worden minimaal twee uur van te voren gebeld en ingelicht.
Ppgave:
Stuur een kopie van deze brief, voorzien van je naam in blokletters, handtekening en een telefoonnummer waarop je te bereiken bent, naar het adres dat staat op de bijgaande antwoordenvelop. Uiterste instuurdatum: 24 mei 1999
Geef je alleen op wanneer je serieus van plan bent te gaan springen. Bedenk wel dat het voor ons ook de eerste keer zal zijn, je staat dus niet alleen. Wanneer deze operatie uitlekt zal diegene die zijn mond voorbij gepraat heeft niet worden opgebeld door het organiserend comité. Familie, vrienden en bekenden zijn van deelname uitgesloten. Correspondentie is niet mogelijk! De kosten bedragen f 4,- per persoon, te voldoen op de avond zelf.
Ondergetekende heeft notie genomen van deze brief en is zich er van bewust dat aan operatie LEEF, geheel op vrijwillige basis en voor eigen risico zal worden deelgenomen. Het organiserend comité kan op geen enkele manier aansprakelijk worden gesteld.
naam: Plaats /Datum:
telefoon doordeweeks:
telefoon weekend: Handtekening:
Een postzegel plakken is wel nodig!
Operatie: LEEF
p.a.
Veenweg 18
3829 MJ
Hooglanderveen
Samen genieten van een 'laatste' kop koffie, zittend op een betonnen pilaar met een doorsnede van 3 x 10 meter en een hoogte van ± 12 meter (!), uitkijkend over de Rijn, de rust, het donker en de sterren in de lucht, het lijkt wel of we op vakantie zijn. Dan wordt de onvermijdelijke vraag gesteld; "Wie springt er zo meteen als eerste?" Het wordt plotseling erg stil om me heen, niemand lijkt deze vraag te willen beantwoorden. Niemand heeft dit immers al eens gedaan, er is dus ook niets getest of zo. Is het touw sterk genoeg en niet te lang? Raak je het water als je springt?
Hoe hard val je eigenlijk naar beneden?
Daar zit ik dan, midden in de nacht op de rand van een stalen balk, zo'n 20 meter boven de grond. Boven mij hoor ik de auto's razen over de brug, schuin onder mij wordt ik aangemoedigd door de ander deelnemers die niet als eerste hoeven. Als ik om me heen kijk zie ik slechts de stalen balken waaruit de brug is opgebouwd. De stalen beplating ontneemt me het zicht naar opzij, ik voel me als een paard met oogkleppen op. Al 10 minuten zit ik daar nu en staar ik naar het andere eind van het slap hangende touw, dat horizontaal bij me vandaan loopt naar een andere stalen balk, 14 meter verderop. Je hebt dus eigenlijk niets in handen, niets om je aan vast te houden. Je kunt niet aan het touw gaan hangen en dan naar beneden springen. Dit vormt een groot probleem voor mij. Ik voel m'n hart duidelijk bonzen, een druppel zweet kruipt langzaam naar beneden.
Je lichaam heeft immers een soort ingebouwd veiligheidssysteem dat je waarschuwt voor dreigend ge-vaar. Deze signalen moet ik nu bewust negeren, en dat valt niet mee. De sprong zelf was helemaal te gek, die zal ik niet gauw vergeten. "Gaan zitten en gelijk springen", hoor ik mezelf nog zeggen. Na 10 minuten aarzelen spring ik dan uiteindelijk en donder ik echt meters naar beneden zonder dat iets me lijkt tegen te houden. Dan voel ik plots duidelijk het tuigje dat ik aan heb om m'n benen en m'n middel. Ik zweef door de lucht over het water, boven me zie ik de brug in de rondte draaien en valt het me op hoeveel sterren er aan de hemel staan. "Ik heb het gedaan", gaat er door m'n hoofd, YES!
Nadat ik met een tweede touw weer omhoog gehesen ben door de andere deelnemers moet ik eerst even op adem komen. Iedereen wil gelijk weten hoe het was en is erg enthousiast. Voor even voel ik me een held. Als tweede springt Corine naar beneden, alsof het allemaal niets voorstelt. Ze had er duidelijk zin in, enigszins gespannen. Na de sprong van Marijn zit ik wederom op de stalen balk naar beneden te kijken. Naast mij zit Alieke, gezekerd aan het touw. Ik voel de strijd die ze nu met zichzelf voert en weet inmiddels wat er door haar heen moet gaan. Ik zie de drempel groeien naarmate ze langer op de balk blijft zitten. Even denk ik dat ze klaar is om te springen en moedig ik haar voor-zichtig nog wat aan. Ze gaat echter weer zitten, de spanning is van haar gezicht te lezen. Ik bewonder haar om de strijd die ze nu voert. Dat ze hier nu naast me zit, om half vier 's nachts, in het binnenste van een stalen brugskelet, hoog boven de grond. Dan zegt ze niet te springen en weet ik dat verder aanmoedigen geen zin meer heeft. Hierna springen Gerard, Marcel en Robin vlot de diepte in. Jac kijkt gespannen toe vanaf de betonnen pilaar waar de soep inmiddels haar kookpunt heeft bereikt. Ik weet dat Jac last heeft van hoogtevrees en niet springen zal. Zelf spring ik nog voor een tweede keer naar beneden, weer na 10 minuten twijfelen. En geloof me maar, de tweede sprong was net zo erg als de eerste.
Opmerking: Doe dit soort dingen niet op eigen houtje, het kan levensgevaarlijk zijn!
Jac: Afgelopen vrijdagnacht 11 juni was het zover. De spanning was te snijden, duisternis en hoogte maakten het allemaal nog veel spannender. Zelfs als je, zoals ik niet heb gesprongen en je keek vanaf een peiler naar de mensen die wel sprongen vloog de adrenaline door mijn lijf. Die spanning en sensatie is iets dat je moet voelen om te geloven, daar waren we naar opzoek in de opzet van de hele operatie.
Corine: Dan ga ik. Ik hijs me in het tuigje, doe m'n jas uit en ga op de rand staan. Het is wel hoog, erg hoog. Ik voel m'n hart in m'n keel kloppen. Daar sta ik dan. Hoe lang zal ik gaan twijfelen, ik wil springen, maar....... Nee, niet denken, alleen springen en met die gedachten val ik meters naar beneden voordat ik slinger aan het touw. Ik voel het in m'n buik, Dit is echt het einde. Dit is geweldig. Met m'n handen los slinger ik een stukje boven het water, het uitzicht is geweldig, de wind voel ik in m'n gezicht....... Ik wil nog een keer!
Marijn (?) Je loopt naar het punt toe, trekt je hesje aan, haakt je vast aan het touw, gaat op de rand zitten, kijkt naar beneden en denkt: "Ja, bekijk jij het!!" Maar als je even blijft zitten dan raak je eraan gewend en dan komt het moment dat je moet gaan springen. Zit alles goed vast?? Ja ?? Dan ga ik...... toch nog maar niet. Zit alles ech....., Ach kan mij het ook verro.......... AAAAAHHHHHHHHH !!! En daar val je 17 meter naar beneden. Oh wat een geweldig gevoel zeg, niet te geloven. Het was echt geweldig. "IK LEEF!!!!!!!!!!!!!!!!!"
Brief
Operatie: LEEF
Hooglanderveen, 15 mei 1999Geacht kaderlid,
Koppijn, knikkende knieën, hoogtevrees, pijn in je buik, zweet in je handen. Herken je dit? Een situatie waarbij je eigen angst je grootste vijand wordt. Een activiteit waarbij de adrenaline door je aderen raast en je moeite hebt op je benen te blijven staan. Minuten lang hebben ze je al moed ingepraat, onder je een diep zwart gat. Je lichaam schreeuw uit alle macht: "NEE, NIET DOEN, GA TERUG!" Maar je weet dat het kan, je hebt alles zelf gecontroleerd.
Je springt en je weet weer dat je leeft.
Ben je avontuurlijk ingesteld en wil je, samen met anderen, je grenzen verkennen, jezelf meer ruimte geven? Weet je ook te vertrouwen op een ander, wanneer je er zelf niet meer uitkomt. Blijf je helder denken wanneer je lichaam je in de steek laat. Heb je een eigen mening en durf je ook 'nee' te zeggen. Dan is deze brief er helemaal speciaal voor jou!
Geheimhouding:
Niets uit deze brief mag openbaar gemaakt worden, hij is bestemd alleen voor jou. Je bent geselecteerd als mogelijke kandidaat voor een grensverleggende operatie. Jij alleen beslist of je deze uitdaging aan wilt gaan, alleen voor jezelf, niet voor een ander en een ander niet voor jou! Dit is erg belangrijk, je mag er met niemand over praten.
LEEF:
Als lid van een select en gemotiveerd groepje mensen, gezekerd aan een touw, van de brug bij Rhenen springen. Een vrije val van ........ meters naar beneden, overgaand in een slingerbeweging. Operatie LEEF zal binnen nu en zes weken , op een door het organiserend comité te bepalen datum, 's nachts plaatsvinden. Deelnemers worden minimaal twee uur van te voren gebeld en ingelicht.
Ppgave:
Stuur een kopie van deze brief, voorzien van je naam in blokletters, handtekening en een telefoonnummer waarop je te bereiken bent, naar het adres dat staat op de bijgaande antwoordenvelop. Uiterste instuurdatum: 24 mei 1999
Geef je alleen op wanneer je serieus van plan bent te gaan springen. Bedenk wel dat het voor ons ook de eerste keer zal zijn, je staat dus niet alleen. Wanneer deze operatie uitlekt zal diegene die zijn mond voorbij gepraat heeft niet worden opgebeld door het organiserend comité. Familie, vrienden en bekenden zijn van deelname uitgesloten. Correspondentie is niet mogelijk! De kosten bedragen f 4,- per persoon, te voldoen op de avond zelf.
Ondergetekende heeft notie genomen van deze brief en is zich er van bewust dat aan operatie LEEF, geheel op vrijwillige basis en voor eigen risico zal worden deelgenomen. Het organiserend comité kan op geen enkele manier aansprakelijk worden gesteld.
naam: Plaats /Datum:
telefoon doordeweeks:
telefoon weekend: Handtekening:
Een postzegel plakken is wel nodig!
Operatie: LEEF
p.a.
Veenweg 18
3829 MJ
Hooglanderveen