Lieve allemaal,

Hier volgt weer een epistel uit de rimboe van Midden Java. We zitten nu op een erg afgelegen post en het vervoer is heel slecht geregeld. Daardoor komt ons eten meestal ook te laat binnen. Als we geen dienst hebben zitten we maar een beetje te praten of liggen te slapen, want er valt hier niks te beleven. Verder is hier alles goed en gezond. Ik geef op het ogenblik een beetje Nederlandse taallessen aan de commandant van een ondernemingswacht. Dat is een Arabier. Die kom je hier ook nog al eens tegen. Zo heb ik toch nog iets te doen in mijn vrije tijd.

Begint het al te winteren in het vaderland. Hier is het nog droog, alleen vrij veel wind. Dat zijn we hier anders niet gewend. Het zal niet lang meer duren of de natte moesson breekt weer aan. Dan kun je je plezier weer op met alle dag dat water. Maar wie dan leeft, dan zorgt. Van de week weer post van jullie gehad. Post van thuis vind ik het fijnste. De rest interesseert me niet veel meer. De meeste correspondentieadressen van vrienden en vriendinnen heb ik tenminste maar opzij gezet. Voor ik hierheen ging ben ik nog in Tegal naar de kerk geweest. Na de dienst werden we door een Hollandse familie uitgenodigd voor de koffie. Dat verwonderde mij wel, want in het algemeen hebben we weinig contact met de Hollandse burgers. De meesten zijn lefschoppers. Maar uitzonderingen bevestigen de regel. Ik voelde mij er niet op mijn gemak. Het is heel vreemd om weer bij burgers in huis te zitten als je altijd maar een buitenpost zonder vrouwen gewend bent. Maar de koffie smaakte best. Net of ik ze thuis dronk als ze gefilterd is. Ik moet weer eindigen en doe dat met de hartelijke groeten van uw liefhebbende zoon.