Er staat ons vandaag een grote patrouille te wachten en dat is zeker ter ere van de verjaardag van Wilhelmina. We moeten een twintig kilometer hiervandaan in de richting Sisampok. We zijn met een 35 man en een goede bewapening, o.a. vijf brens, twee mortieren van vijf en onze beroemde piat. De auto's die ons een eind moesten wegbrengen konden voor een kapotte brug niet verder, dus zijn we gaan lopen. We hadden nog maar een paar kilometer afgelegd toen de voorste brenschutter een man zag wegduiken. Meteen gaf hij enkele vuurstoten. Het geluid was nog maar nauwelijks verzonken toen we al vuur terugkregen. Vooraan was het behoorlijk vuur en om ons heen zaten verschillende snijpers het ons lastig te maken. Die snijpers geven me altijd een beroerd gevoel, want ze stellen zich zodanig op dat je ze niet ziet. Omdat ze meestal in de bomen zitten hebben we eerst lukraak door alle bomen geschoten. Enkele kogels kwamen gevaarlijk dicht langs ons heenfluiten. Meteen de mortier naar voren die twee granaten afvuurde. De tweede was goed gericht en kwam vlak bij een huisje waar enkele ploppers in zaten. Met vijf man moesten we het achter gelegen terrein van snijpers zuiveren, die gauw verdwenen waren. Nadat er enige tijd behoorlijk geschoten was, werd er aan de andere kant weer met de beruchte rood-witte vlag gezwaaid. Het vuren werd gestaakt en even later stonden we rustig handjes te schudden met dezelfde T.N.I. waar we de laatste keer mee geknokt hebben. De commandant was ook dezelfde. Een luitenant die het Nederlands net zo vloeiend sprak als wij. Ze waren behoorlijk bewapend en hun sterkte was ongeveer 70 man. Aan onze kant ook nu weer gelukkig geen verliezen.